Θυμάμαι εύκολα τα παιδικά μου χρόνια. Οι αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο της ζωής μου πλημμυρίζουν το μυαλό μου κάθε φορά που επισκέπτομαι τη Χόμορη. Η πρωινή βόλτα στην περιοχή του Καναβόκηπου για το μάζεμα της ρίγανης έχει γίνει καλοκαιρινή παράδοση.

Απόσταση περίπου τριάντα λεπτά με τα πόδια, αλλά μπορεί να διαρκέσει πολύ περισσότερο εάν σταματήσεις για να απολαύσεις το κελάηδισμα των πουλιών και το άρωμα των αγριολούλουδων.

Κάθε εποχή του χρόνου, είναι μια καλή στιγμή για να καθίσεις στην πλατεία της Χόμορης και να ζωντανεύεις αναμνήσεις παρέα με τους ηλικιωμένους του χωριού, πάνω από ένα ποτήρι ούζο ή ένα φλιτζάνι καφέ. Κάποιοι από αυτούς έχουν πλέον μετακινηθεί με τις οικογένειες τους στις πόλεις και κάποιοι άλλοι έχουν πεθάνει. Έχουν χαθεί. Για μένα είναι ιδιαίτερη ευχαρίστηση το καλοκαίρι που βλέπω κάποιους από τους ηλικιωμένους συγγενείς και οικογενειακούς φίλους, όπως την θεία Αφροδίτη, τον θείο και την θεία Κοτσώτα, τον συνταξιούχο παπά μας, Πάτερ Αντώνη και άλλους.
Δεν ζω στην Χόμορη για περισσότερο από 50 χρόνια, ωστόσο την επισκέπτομαι για λίγες εβδομάδες, δύο φορές το χρόνο. Οι αλλαγές που έχω παρατηρήσει κατά την διάρκεια αυτών των πέντε δεκαετιών είναι περισσότερο βαθμιαίες, παρά σαρωτικές. Τα μονοπάτια έχουν εξελιχθεί σε στενούς ασφαλτωμένους δρόμους που ενώνουν τα διάφορα ορεινά χωριά. Τα αυτοκίνητα έχουν αντικαταστήσει τα άλογα και τα γαϊδούρια. Το ηλεκτρικό ρεύμα, το τηλεφώνο και οι εσωτερικοί χώροι υγιεινής, έχουν αντικαταστήσει τις λάμπες πετρελαίου, τις εξωτερικές τουαλέτες και το φωναχτό κάλεσμα μεταξύ των γειτόνων!
Ωστόσο, καμία από αυτές τις αλλαγές δεν έχει αλλάξει την γραφική ομορφιά της “παλιάς” Χόμορης: τις κόκκινες κεραμοσκεπές, την πλούσια βουνίσια βλάστηση και τις φιλικές και φιλόξενες φωνές των χωρικών. Σίγουρα ο μόνιμος πληθυσμός έχει ελαττωθεί από τότε που ζούσα και εγώ εκεί, λιγότεροι από 30 άνθρωποι διατηρούν τώρα το χωριό ζωντανό όλο το χρόνο. Ωστόσο, πολλές εκατοντάδες άτομα επιστρέφουν το καλοκαίρι για διακοπές. Αληθινά, η Χόμορη έχει εξελιχθεί σε ένα τουριστικό προορισμό! Με τον ερχομό όμως του Νοέμβρη, το χωριό ξανακοιμάται και κατά την διάρκεια του μακρύ χειμώνα η ζωή επιστρέφει πίσω στην ήσυχη, γαλήνια περίοδο – στην Χόμορη των παιδικών μου χρόνων.
Είναι λυπηρή η σκέψη ότι μέσα σε μια γενιά ή με τον θάνατο των 30 και πλέον μόνιμων κατοίκων, η Χόμορη, το όμορφο χωριό μας, μπορεί να ερημωθεί. Θα υπάρχει εκεί άραγε ένας παπάς για να κάνει ένα τρισάγιο? Τι ρόλο θα παίξει η σημερινή γενιά μας, για να δει ότι τα παιδιά και τα εγγόνια μας δε θα ξεχάσουν την Χόμορη;